چه بی تابانه می خواهمت ، ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

چه بی تابانه تو را طلب می کنم

بر پشت سمندی

گوئی                        

نوزین                                 

که قرارش نیست

و فاصله... تجربه ای بیهوده است

بوی پیراهنت 

  این جا و اکنون 

کوه ها در فاصله سردند  

دست

در کوچه و بستر

حضور مانوس دست تو را می جوید

و به راه اندیشیدن

یاس را

رج می زند

بی نجوای انگشتانت

فقط

 و جهان از هر سلامی خالی است